طبق مصاحبه ها ، مددجویان گروه { پ / الف / ط } بیشتر در تعاملات برون گروهی خود ، با مددجویان با اقامت کوتاه مدت به تقویت رابطه قدرت خود می پردازند و در این راستا از روش هایی چون : جداسازی خود از مددجویان گروه مقابل و نیز ترجیح به برقراری رابطه ، بیشتر با کارکنان به نسبت برقراری رابطه با مددجویان گروه مقابل ، استفاده می کنند . برخی از مددجویان این گروه با ارتباط غیر کلامی ( چشم غره ، چپ چپ نگاه کردن و …) به سایر مددجویان با اقامت کوتاه مدت ، قدرت خود را به آن ها خاطر نشان می کنند. مددجویان با اقامت طولانی در صورت مواجهه با نافرمانی مددجویان کوتاه مدت از قوانین خوابگاه ، ابتدا با برخورد کلامی تذکر می دهند، طبق گفته های شرکت کنندگان این برخورد کلامی تند و تهدید آمیز است وگاهی با برخورد فیزیکی جزیی ( مانند پس گردنی ، شبسی^[۱۰۴] ) همراه می شود و در نهایت موضوع به دخالت مراقبین می انجامد . ( البته با توجه به صحبت های شرکت کنندگان ، مددجویان به آزار فیزیکی یکدیگر علاقه مندند اما به دلیل برخورد مراقبین و وجود دوربین های مداربسته و رصد دایم رفتارهای مددجویان ، از این گونه رفتارها در کانون اصلاح و تربیت استان تهران کاسته شده است ، به ویژه این که همان طور که در طبقه ی تعامل کارکنان و مددجویان در زیر گروه موارد مشمول تنبیه ذکر شد ، درگیری فیزیکی جز موارد تخطی از قوانین اصلی کانون محسوب می گردد و منجر به انتقال مددجوی خاطی به اندرزگاه و تنبیه او می شود .) همچنین در ادامه باید متذکر شد که طبق مشاهدات ، مددجویان به شدت نسبت به یکدیگر رفتارهای تخریب گرایانه دارند و یکدیگر را برمبنای نوع بزه ، تعداد سو سابقه ، وضعیت خانوادگی ( مددجویان بی خانمان ) و ابتلا به اعتیاد ، مورد توهین و تمسخر قرار می دهند که می توان این رفتار ها را نوعی روش برای تقویت قدرت تلقی کرد . یکی دیگر از راه های تقویت قدرت ، تبدیل شدن به مددجوی تحویلی است که توضیحات کامل در این زمینه در زیر طبقه ی تعامل مددجویان با کارکنان ارائه شده است .

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

مددجو با اقامت طولانی مدت : “من اصلا جدید ورود ها رو تحویل نمی گیرم اصلا باهاشون حرف نمی زنم.”
مددجو با اقامت طولانی مدت : “من اصلا با بچه ها گرم نمیگیرم فقط با مراقب هستم این طوری بهتره.”
گسترش شبکه دوستی :
یافته ها حکایت از این دارد که در گروه پسران هم ، یکی از اهداف گسترش شبکه دوستی ، تقویت قدرت است . مددجویانی که شبکه دوستی گسترده تری دارند در مقابل مددجویان فاقد ، از قدرت بیشتری برخوردارند . با توجه به صحبت های شرکت کنندگان در پژوهش ، از دیگر اهداف برقراری رابطه دوستی در این گونه اماکن ، بیشتر سواستفاده و کسب منفعت شخصی است . همان طور که یافته ها نیز نشان می دهد ، دوستی ها ناپایدار و بی ثبات است . در تمام مصاحبه ها مطرح شد که مددجویان دارای قدرت ( سایر عوامل قدرت ، مانند مدت اقامت طولانی ، بزه سنگین ، عضویت در شورا و … ) تمایلی به برقراری رابطه دوستی ، به ویژه با مددجویان با اقامت کوتاه مدت ندارند . در میان مددجویان کوتاه مدت هم برخی نوجوانان اعتقاد دارند که دوستی در این گونه محیط ها صرفا با هدف سواستفاده شخصی است و چون دردسر این دوستی ها بیشتر از منافع آن است بنابراین تمایلی به برقراری رابطه دوستی ندارند . از دیگر عواملی که باعث شده مددجویان علاقه به دوستی با یکدیگر نداشته باشند ، بی اعتمادی بسیار زیاد نسبت به رازداری یکدیگر است . طبق مشاهدات هم بیشتر مددجویان افغان با هم وطنان خود در ارتباط هستند . در اینجا به ذکر زیر طبقات این عامل می پردازیم.
مددجو با اقامت بلند مدت : “من با بچه های اینجا گرم نمیگیرم . تو این جورجا ها آدم نباید با کسی رفیق بشه ، اینجا هیش کی یا هیش کی ( هیچ کس ) دوست نیست ، اینجا فقط باید روزاتو بگذرونی. “
مددجو با اقامت کوتاه مدت : “اینجا رفیق داشتن دردسره ، همش از آدم میخوان یکی کاری واسشون بکنه. “
مددجو با اقامت بلند مدت : “من از وقتی عضو شورا شدم ، دیگه با بچه های دیگه حرف نمی زنم ، سرسنگین شدم ، بچه ها میگن خودشو گرفته ، رفته پاچه خواری کرده اما من محلشون نمیذارم . “
جدول ۴ – ۴